Het overlijden van een van onze medewerkers had de afgelopen tijd grote impact op ons hechte familiebedrijf. Daarnaast benadrukte het voor mij weer eens hoe belangrijk het is om altijd de mens achter de medewerker te blijven zien.
Onlangs is onze projectleider Walter overleden. Walter heeft zeventien jaar bij ons gewerkt, en in die jaren hebben wij hem leren kennen als een man van weinig woorden. Hij was betrouwbaar, bescheiden en zeer punctueel. Zo’n man die iedere ondernemer zich in zijn of haar bedrijf zou wensen. Maar ook zo’n man die op iedere verjaardagskaart voor collega’s schreef ‘groet, Walter’. Hij liet zich niet graag in zijn kaarten kijken en had een zakelijk-professionele houding op het werk. Ondanks die wat afstandelijke buitenkant had ik prettige, warme gesprekken met hem en ga ik hem missen in ons bedrijf, als mens en als medewerker.
In ons kleine, hechte familiebedrijf heeft zijn overlijden veel impact gehad. We kregen het nieuws op een moment dat we toevallig met zijn allen bij elkaar waren en iedereen viel stil, alleen met zijn of haar eigen herinneringen aan Walter. Zelf ben ik er ook al de hele week wiebelig van. Naast een foto van Walter met een kaars ernaast, hebben we een herinneringenboek neergelegd. Vrijdag zijn we met een groot deel van het bedrijf naar de condoleance geweest, en het herinneringenboek delen we later met de familie.
Tijdens de lunch en bij de koffieautomaat komen verhalen los over Walter. En ook de klanten die ik bel om het nieuws te delen, komen met verhalen, herinneringen en anekdotes over hem. Zo leer ik Walter op een heel nieuwe manier kennen. Door de verhalen van anderen wordt hij postuum een rijkere persoonlijkheid.
Dat roept bij mij weer vragen op. Kende ik hem wel echt? Heb ik genoeg interesse getoond in hem, in zijn belevingswereld, in zijn persoonlijke verhaal? Gelukkig denk ik dat dit bij Walter het geval was. Ondanks dat hij niet graag het achterste van zijn tong liet zien, hadden we een fijne en persoonlijke band.
Maar deze afgelopen periode, met alle emoties rond zijn overlijden, doet me weer opnieuw inzien hoe belangrijk het is om de mens achter de medewerker te blijven zien. In de waan van de dagelijkse werkpraktijk is het makkelijk om mensen plat te slaan tot een eendimensionaal archetype: hij is secuur, zij komt altijd te laat, hij praat niet veel en die weet altijd een oplossing. Maar iedere medewerker in onze bedrijven heeft net zo’n kleurrijke, complexe en unieke persoonlijkheid als u en ik. Het is aan ons om met oprechte interesse die persoonlijkheden de ruimte te geven om hun beste leven te leven.
Immers, waar waardering groeit, bloeien mensen op.
